Ściganie z urzędu oznacza, że, niezależnie od działania pokrzywdzonego, policja lub prokuratura sama wszczyna postępowanie. Przestępstwo takie może być zatem ścigane nawet wbrew woli pokrzywdzonego.
Kiedy organ ścigania otrzyma informację o popełnieniu przestępstwa, musi wszcząć postępowanie.
Do kategorii przestępstw ściganych z urzędu należy najwięcej czynów zabronionych ujętych w kodeksie karnym. Są to najcięższe przestępstwa oraz takie, które naruszają interes społeczny, czyli zagrażają państwu
lub społeczeństwu. Do tej kategorii zaliczamy więc między innymi:
• zabójstwo,
• pobicie,
• korupcję,
• rozpijanie małoletniego,
• znęcanie się,
• kradzież z włamaniem,
• przywłaszczenie mienia.
W tej kategorii przestępstw do ich ścigania niezbędne jest złożenie wniosku o ściganie przez pokrzywdzonego. Jeśli zatem mamy do czynienia z przestępstwem wnioskowym, organ ścigania nie zajmie się przestępstwem,dopóki pokrzywdzony wyraźnie tego nie zażąda.Jednakże przed złożeniem wniosku o ściganie policja lub prokuratura nie ma
do końca związanych rąk. Może bowiem podjąć czynności konieczne do zabezpieczenia dowodów.
Do przestępstw ściganych na wniosek należą między innymi:
• groźba karalna,
• gwałt,
• zabieg leczniczy wykonany bez zgody pacjenta,
• niszczenie, uszkadzanie lub czynienie niezdatną do użytku rzeczy cudzej.
Przestępstwa należące do tej kategorii nie są ścigane przez organy ścigania. Policję czy prokuratora zastępuje sam pokrzywdzony. Składa do sądu prywatny akt oskarżenia i pełni funkcję oskarżyciela. Prokurator może jednak wstąpić do postępowania w każdym jego stadium. Wystarczy, że uzna on, iż wymaga tego interes społeczny.
Zaliczamy tutaj tylko te o najmniejszej społecznej szkodliwości czynu. Wymienić tutaj można przede wszystkim:
• zniesławienie,
• zniewagę,
• naruszenie nietykalności cielesnej,
• uszkodzenie ciała.